ساعت یک صبح هست و هوا ابری ، بارانی و بعضی وقتها هم طوفانی ، شاید اگر اون سال های قبل بود شاعرانه ترین تعبیر رو از این هوا می داشتم ولی الان در سکوت محض کلینیک خواب ، من فقط یک ابر بزرگ به وسعت تمام بدبختی های این نهصد شصت و یک روز رو در قلبم حس می کنم . بعد از تقریبا سه سال ،این اولین شیفت شب من هست اونم در یک کشور دیگه و تازه نه به عنوان دکتر زنان بلکه به عنوان یک دکتر هنوز تایید مدرک نشده که حق نوشتن نسخه نداره ولی در عوض می تونه نوار مغزی و نوار قلبی و میزان ساتوریشن و چند نشانگان دیگر رو آنالیز بکنه و راس ساعت شش صبح یک گزارش کامل برای دکتر معالج بنویسه تا اون تصمیمات بعدی رو بگیره …. وقتی با درخواستم ،بهمراه رزومه کاری و نامه علاقمندی و چند تا دیگه از این لوس بازی هایی که تو فیلمها دیدیم موافقت شد که به مصاحبه بیام همونقدر خوشحال بودم که الان حس عجیبی از نوستالژی و فلاکت و در به دری منو در بر گرفته تازه همه این برو و‌بیا برای گرفتن مینی جاب بود یعنی هفته ای یه دونه شیفت ، بگذریم کلینیک تو شهر بغلی هست که با ماشین بیست دقیقه راه هست که میشه گفت زیاد دور نیست ، راس ساعت هشت رسیدم و طبق دستور العمل هایی که داده بودند سیم ها و دستگاه ها رو آماده کردم ، سکوت عجیبی همه جا حکمفرما بود و من یه حسی غریب ،روحمو غلغلک می داد ، یاد اولین شیفت دوران رزیدنتی افتادم اونم تو پاییز بود و چقدر شور و هیجان داشتم ، همه جا با رزیدنت سال بالایی می رفتم و تشنه بیمار دیدن بودم و صد البته بعد اولین عملی که توش شرکت کردم تا سه ساعت فقط و فقط پروتکل ها رو می بایست می نوشتم که از هرچی اتاق عمل رفتن پشیمونتون می کرد ولی هنوز اون کافی ها و اون سیگار کشیدن های تند تند با رزیدنت های سال بالایی یادم نمیره ، تعریف هاشون از مورد هایی که داشتن و نصیحت هاشون به منو ناتاشا و الگا و ویکتوریا … ناتاشا بعد ها رفت شهر خودش و سریع دو تا بچه اورد و دیگه خبری ازش نشد و اما الگا از یک شهر مرزی نزدیک به مجارستان بود که لهجه عجیبی هم داشت و اونم رفت شهر خودش و شد رییس کلینیک محلی اونجا ، بعد جنگ باهاش بعد مدتها تلفنی صحبت کردم برام جالب بود که سه تا بچه هم داشت ولی همچنان سخت کوش بود و محکم و استوار ( یادداشت همه زنانی که دوست داشتم یکی از پاراگراف ها برای اونه) اما ویکتوریا رفت و فوق تخصص ناباروری خوند و تو چند تا کلینیک معروف تو کی یف کار کرد و تا همین اواخری تو دوره کرونا که بیمارستان ما بخش ناباروری اش شروع به کار کرد اومد استخدام بیمارستان ما شد ، اره زمان مثل باد گذشت و من حالا جلوی سه تا مونیتور نشستم و‌زل زدم به آدمایی که دوربین روشون زوم شده و کنار تصویر هر کدوم که منو یاد فیلم ،دیگران نیکول کیدمن می اندازه پارامتر ها شون رو چک می کنم و طبق دستورالعمل اکسیژن یکی رو‌زیاد می کنم ،برادیکاردی نفر دیگه رو ثبت می کنم و بعضی وقتها هم صدا رو باز می کنم تا خر و پف بیمار اتاق وسطی رو گوش کنم .
تا به حال اینطوری به خواب نگاه نکرده بودم ، ترسناکه، مخصوصا اقای ۵۶ ساله ایتالیایی که بهترین پارامترها رو داره ولی جم نمی خوره و اگه نوار قلبی اش نبود من تا به حال ده بار رفته بودم که احیای قلبی اش کنم.
داشتم می‌گفتم راس ساعت هشت که رسیدم و وسایل رو آماده کردم فقط به پرونده ها نگاه کردم و مسن ترین رو برای اتاق یک انتخاب کردم چون به دفتر کارم نزدیک تر هست و همینطور به ترتیب سن برای دو‌نفر دیگه اتاق دو و سه رو و رفتم یک کافی درست کردم و تا چند جرعه ازش نوشیدم دیدم در باز شد و یک پیرمرد همچین رو پا وارد شد ، لحظه اول برای من جالب بود چون حدود چهارده سالی میشه که بیمار مرد نداشتم و حالا این اقای ۷۹ ساله کلاسیک المانی که راس هشت و نیم وارد شد و تا کارت بیمه اش رو گرفتم و تو‌دستگاه گذاشتم نفر دوم که اونم یک خانم المانی ۷۶ ساله بود به من سلام داد . آقاهه رو راهی اتاقش کردم و کارت بیمه خانمه رو وارد دستگاه کردم و اون چون بار اولش نبود انگار، سریع پرسید کدوم اتاق که بهش گفتم شماره دو و رفت که آماده بشه ، رفتم بر حسب اندازه صورت ها شون ماسک های مناسب براشون برداشتم که اقای ایتالیایی وارد شد ، حیف که شغلشون رو پرونده شون ننوشته شده ولی حدس می زنم مدیر شرکتی یا بانکی چیزی باشه ، برخلاف المانی ها که خیلی ساده لباس می پوشن با لباس رسمی و موی ژل زده و بوی ادکلن و البته پانزده دقیقه تاخیر اومد که با لهجه خارجی المانی صحبت کردنش برای من مبتدی به این زبان هم کاملا واضح شد که خارجی هست و اسمش رو‌که نگاه کردم مطمئن شدم که ایتالیایی هست دیگه از اسم جیووانی ضایع تر نمی تونست داد بزنه که ایتالیایی هست خلاصه اونم‌راهی کردم و رفتم مرحله اصلی کار که تمام این سیمها و ماسک رو بهشون وصل کردم تقریبا برای هر کدوم پانزده دقیقه زمان برد ، اقای المانی خیلی کم حرف بود و بیشتر ترس و اضطراب داشت مخصوصا که ماسک رو زدم رو صورتش و تا اکیسژن رو روشن کنم فکر کنم خیلی عذاب کشید برای منی که مشکل کلستوفوبیا دارم کاملا آشناست این حالت ولی خانمه خیلی ماه بود ، چون بار سومش بود خیلی آروم و با وقار نشست تا همه سیمها رو وصل کنم و قبل از اینکه ماسک بزنم بهش پرسید، دانشجوی پزشکی هستی؟ خندیدم گفتم نه متخصص زنان ، چشمهاش تعجب بودن گفتم بعد از جنگ اومدیم و هنوز یه امتحانم مونده تا برم‌بیمارستان کار کنم ، سری تکون داد و گفت منم سالها پرستار بودم میدونم شیفت شب سخته ، تازه داشت سر دلمون باز میشد که اقای ایتالیایی در اتاق رو زد و‌گفت پیش من میایید؟ تو دام گفتم نه اینجا هتل هست شما هم برو بخواب ولی به همین بسنده کردم‌که مسلما میام و یک لبخند به اندازه تمام صورتم بهش هدیه
د ادم ، این اولین کاری که تو المان یاد میگیری، به همه سلام و اوقات خوش میگی بهمراه لبخند حالا هر چقدر هم که از طرف متنفر باشی ولی همه اینکار رو‌می‌کنن ، خلاصه کار اونم راه انداختم و اومدم چای درست کردم و زل زدم به مونیتور و رفتم به اولین شیفتم تو کی یف ، که با دخترا قرار گذاشتیم نوبتی شیفت بدیم و تا نوبت یکی تموم‌بشه بقیه بریم‌بخوابیم ولی مگه خواب به‌چشم‌کسی‌می‌اومد و با اولین ماشین اورژانس هر چهار نفر تو بخش اورژانس بودیم‌که تانیا رزیدنت سال سوم بود اون‌موقع الان معاون بیمارستان ، سر مون کلی داد و هوار کشید که کلی کار تو بخش های دیگه اس ،همه با هم اینجا چه کار می کنید ؟ صبح بعد کشیک که باید تو‌بخش کار می کردیم و من نای پلک زدن هم‌نداشتم‌از بس که سنگین بودن لامصبا…
ساعت دو باید ماسک اتاق سه و یک رو‌بردارم و بدون ماسک بخوابن ، همینطور که اقای ایتالیایی تو‌خواب عمیق هست به خودم میگم خداییش خیلی ستمه بیدارش کنم ولی باید انجامش بدم به خانم پرستار نگاه می کنم نوار مغزی اش از ذهن منم مشوش تر هست ولی پیر مرد المانی حالا معلومه ترس هاش ریخته و اونم تو خواب عمیق هست ، کتاب نورولوژی رو می بندم و میگم تا صبح خیلی وقته دوباره بخش نوار مغزش رو می خونم و‌یادم‌میاد‌که به المانی هست که نصفش رو هم باید ترجمه کنم تا بفهمم چی میگه زودتر می بندم ،پس راه می افتم و می خوام برم طرفش و نوشته ام رو با حس سر در گم درونی ام تنها میذارم و به این فکر می کنم که نهصد و شصت و یک روز پیش که آخرین شیفتم رو داشتم تو بیمارستانم ،هیچوقت فکرش رو‌نمی کردم که تو المان اونم کلینیک خواب اولین شیفتم رو بدم…،،،
سلااااام
ببین کی اومده!
نمیدونین چقدر دلم برای سبک زیبای نوشتنتون تنگ شده بود. واقعا خوشحالم کردین.
میدونم سخت میگذره. اما مطمئنم که میتونین این دوره را هم پشت سر بگذارین.
منتظر پستهای زیبای بعدی تون هستم.
سلام دکتر عزیز
مطمئن بودم که اولین کامنت از آن شماست
ممنون از حس خوبتون
شما همیشه به من لطف دارید
دکتر حمله روسیه به اوکراین به کجا کشید؟ بلاخره کدوم طرف قدرتش میچربه؟ و کی تموم میشه
به نظر من برمیگردی به کی یف اونم با سره بلند برای بازسازی و زندگی نو حسم خیلی روشنه نگران نباش رشتی ها هرجا باشن پرچمشون بالاس
دوست خوبم ممنون که حس خوب و مثبت میدید
کی و چگونه تموم میشه اش هنوز معلوم نیست تا برسه که بر میگردم یا نه
عمری که رفت و همین
متاسفانه اون حس تلخی که پیش زمینه این نوشته خیلی قشنگ بود را با تمام قلبم حس میکنم و کاش حس نمیکردم ولی از این خیلی خوشحالم که دوباره نوشتین خصوصا اینکه همه بچه های وبلاگستان دوستتون دارن
یه کامنت خصوصی هم براتون دادم دکتر متشکرم ازتون
ممنون شما لطف دارید
نوشتن برای منی که حرفه ای نیستم بسیار حسی هست برای همین سعی می کنم که هر وقت حسش بود بنویسم
چه خوب که برگشتید
من هنوز هم اینجا رو باز می کنم
فوق العاده مثل همیشه
ممنون شما لطف دارید
تو سراسر متن حس کردم یکی قلبم رو تو چنگش گرفته مچاله میکنه ...
میگذره دکتر
اما خاطراتش همیشه هست ...
از دنی هم بنویس
دلمون برای اونم تنگ شده
الان دیگه اون خیلی باید بزرگ شده باشه
چقدر همیشه اون حرکتش که جلو در مونده بود و همسایه‌ای که دوست نداشت رو بیرون کرد دوست داشتم!
ولی من هنوز منتظرم ی روز دوباره ادامه داستان مهاجرتت رو بنویسی حتی شاید تو کتابت
همیشه میگم چقدر حیف ک اون فصل رو برای ما کامل نکردی
ده سال از اون روزای بلاگستان میگذره ... چ روزایی بود!
تنها کسی ک سرزندگیش رو حفظ کرده مثل ۱۰ سال پیش دکتر ربولیه!
ممنون دوست خوبم
اره واقعا حیف شد که اون وبلاگ و همه نوشته هاش پرید و دیگه حسش نیومد
اره دنی هم برای خودش مردی شده
دکتر ربولی محشره و واقعا اراده اش ستودنی
این روزها هم میگذره مثل همه روزهای خوب و بدی که گذروندیم. مطمئنا بهترین تجربه ها رو خواهید داشت
دقیقا دوست عزیز میگذره خوب یا بد و عمری که دیگه برنمیگرده
سلام
ببخشید من به خاطر خر و پف و آپنه ( البته موارد کمی تا حالا پیش اومده برام) دکتر برام تست خواب رو نوشته که برم بیمارستان . کلینیک خواب. انجام بدهم ؟
واقعا چه کمکی می کنه ؟ تشخیص و درمان ی واقعا بعدش هست ؟ اگر امکانش هست براتون برام یه کمی توضیح بدین
دوست عزیز
اگر دکتر تون براتون نوشته مسلما احتیاج هست و من واقعا متوجه نمیشم که منظورتون از این سئوال چی هست
اگر مشکل شما به دلیل کمبود اکسیژن باشه بعدا براتون دستگاه مخصوص بهمراه دستورالعمل مقدار و فشار اکسیژن تجویز میشه و خواب خیلی راحت تری خواهید داشت
خیلی خوشحالم که نوشتی چشم و دل ما روشن
چقدر با بیمارستان نوشتهای شما من خاطره دارم به خصوص اون کولی ها و رفتارها و کارهای عجیب غریبشون و البته خربزه و هندونه های شتری خوریتون که به همکارات یاد دادی.
و لعنت به جنگ و جنگ طلب
ممنون دوست خوبم
شما لطف دارید
دکتر بچه هاتون چطورن با این تغییر کشور کنار اومدن؟ و تفاوت بین اوکراین و المان چطوریه؟ کاش برای ماهایی که یه قرن هم بگذره از این ایران خراب شده نمیتونیم فرار کنیم یه کم تفاوت بین کشورهای مثلن اوکراین و المان را بنویسید و چشم و گوشمون باشین چطوریه زندگی اونجا؟ اینجا که دیگه...........
پستت خیلی زیبا بود پر از احساس چقدر با احساس و لطیفی دکتر و چه مرد نازنینی هستی
ممنون دوست خوبم
اره بچه ها کاملا کنار اومدن و زبان شون ده برابر بهتر از ما هست
شاید در آینده بنویسم
سلام آقای دکتر. چقدر خوشحالم که دوباره نوشتید. با قلم زیبا و دلنشینتون.
امیدوارم خیلی زود بتونید در تخصص خودتون کار کنید. براتون آرزوی سلامت و موفقیت دارم.
چ عجبی!
والا
اگه برگردی ب سال‌های دور با همسرت نمیری آمریکا
اگه میرفتی شرایط الآن بهتر نبود؟
نه به هیچ وجه حتی اگر با همین علم که تو سال ۲۰۲۲ تو اوکراین جنگ میشه بازم می رفتم اوکراین ۰۰۰
چشم و دلمان رو روشن کردی جناب دکتر....
ممنونم ممنونم که دوباره برامون نوشتید...ذوق زده ام الان...
قلمتون گیرا هست...جان میده به تک تک کلمات...براتون آرزوی روزهای خوب رو دارم...
ممنون دوست قدیمی
کامنت شما هم بوی زندگی میده و امیدواری میاره
وای نه نمیخوام زحمت بدم خدمتتون نمیخواد یه پست بنویسید یه پست خیلی زیاده تو همین پاسخ کامنت برامون بگید مثلن رفتارهای مردم المان بهتره یا اوکراین تفاوتشون اینها زیر همیه کامنت برام بگین اونم هروقت که حوصله داشتین یه سواله دیگم داشتم
دکتر دلتون واسه بیماراتون تنگ شده؟گاهی یادشون میافتین؟ من همیشه فکر میکنم ایا دکترا هم دلشون واسه بیمارهاشون تنگ میشه؟
موضوع خوبی هست و قابلیت چندین پست رو داره
در مورد سوال دوم تون باید بگم واقعیتش نه ، دلم برای شخص خاصی از بیمارام تنگ نمیشه ولی خیلی خیلی دلتنگ کارم ،همکارام، حتی میز کارم ، رختکن و تمام پروسه ای که انجام میدادم از اول صبح تا وقتی میرفتم خونه ، دلتنگ اینها هستم